U tragikomičnom usudu izbivanja van svijeta, egziststencijalne i kulturološke tjeskobe, (ne)realnog pesimizma, banalnosti cinizma i samodovoljnosti klerikalnog okultizma, Crnu Goru je evo skoro godinu zaposjela paradigmatičnost kafkijanskog duha.

Da li je to”Proces” u kojem neodlučni, neiskreni i prevrtljivi preletači, i svi njima slični, identitetski nedovršeni, imaju potrebu da se što bolje dodvore “gore”. Ili je možda ” Zamak” u kojem jedan čovjek misli da zna i da se pita za sve? Ili mozda “Preobražaj ” u kojem smo se jednog dana probudili i vidjeli da smo postali jedna neugledna, ružna buba, vrijeme će odgovoriti, ali, ne neko (tamo) daleko vrijeme.

Nalik Kafkinom Gregoru Samsi i crnogorski građanin probudiće se jednog avgustovskog jutra iz nemirnih snova pitajući se u šta smo se pretvorili.

U procesu nastajanja novih pitanja u klerikalnom zamku, ne – stvarni preobražaj u što se sve možemo pretvoriti i dalje traje.

Tek, Kafkin svijet u očima političke metamorfoze crnogorskog društva postao je neobjašnjiv univerzum nelogičkog rezima uvezivanja vjere i države. Preobražaj logike smisla i duha.

I sve to u paradigmi fantastične književnosti i drami apsurda, apsurdno nam se stropoštalo na glavu sa nizom stravičnih asocijacija u šta se to pretvaramo, da jesmo i nijesmo.

U kafkijanskoj atmosferi pitamo se kakva je to transformacija našeg duha a Samsinog tijela?

Je li (ne)moguće da nakon apsurdno doživljenog, za “oslobodioce” neiživljenog preobražaja doživimo na smislu i suštastvu građanskog, istinski preobražaj, ostavljajući za sobom, jednom za vazda, sve kafkijanske političke bube nevesele, cinične, za mnoge fantastične (para) stvarnosti koja nam se avgustovski i svetosavski navali na glavu, duh i građansko crnogosko tijelo i odijelo.

Izvor: CDM, piše: Željko Rutović